آکادمی مرکزی کی آیکیدو ایران
Shinshin Toitsu Ki Aikido
心身統一合氣道会
人間が本来持っている能力を最大限に発揮する。
شین شین تویتسو کی آیکیدو ، آموزش آیکیدو براساس نیروی (کی ) است.
این سبک نرمترین و در عین حال قویترین سبک ها در آیکیدو است
Aikido
آیکیدو یک هنر رزمی ژاپنی است. آیکیدو نیز همانند دیگر هنرهای رزمی ژاپنی که آخرشان به دو ختم می شود ، سبکی است که از مبارزه و فرم های جوتسو اتخاذ و با چندین روش آموزشی ترکیب یافته است. آیکیدو به معنی طریقت هماهنگی جسم با روح است. به همین دلیل در آیکیدو تمارین فوق العاده زیادی ( به خصوص در رده های بالا ) درباره انرژی درونی وجود دارد. آیکیدو را اساتید آن به این معنی یاد کرده اند : "مبارزه برای زندگی یا مرگ ".چراکه یک اشتباه کوچک در این ورزش حتی در تمرینات آن می تواند موجب مرگ هر کدام از مبارزها شود. اغلب هنرجوهای آیکیدو به کارآمد بودن تکنیک هایی که تمرین می کنند ، اعتقاد کامل دارند. هنرجوهای تازه کار اغلب این اصل را فراموش می کنند که سه رکن اصلی در حرکات فیزیکی وجود دارد ، انرژی، فضا و زمان. اگر ما بتوانیم این سه عامل را تحت کنترل خود داشته باشیم ، خواهیم توانست بر حریفان به مراتب بزرگتر و قوی تر از خود غلبه کنیم. لذاست که محدوده سنی حرکات آیکیدو از 5 سال تا 75 سال است.
در آیکیدو باید با حریف کاملا هماهنگ بود. غفلت جایز نیست. باید در لحظه درست فن را اجرا کنید ، نه یک ثانیه زود و نه یک ثانیه دیر. در فنون آیکیدو اغلب از انرژی شخص مهاجم استفاده می شود. و باعث می شود که هرکس بتواند حریفان فوق العاده قوی تر از خودش را تحت کنترل خویش قرار دهد. در آیکیدو برای یک حمله (مثلا حمله با چوب از روبرو یا حمله با چاقو از پهلو) دهها نوع دفاع وجود دارد.این برمی گردد به خود شما که می خواهید با دشمن چه کار کنید. اصولا فنون آیکیدو برای دفاع دو دسته اند.
دسته اول تکنیک هایی هستند که پس از دفع حمله دشمن ، دشمن را قفل می کنید به طوری که نتواند تکان بخورد.
دسته دوم تکنیک هایی هستند که شما فرد مهاجم را پس از دفع حمله به سمتی پرت می کنید.
در آیکیدو باید با حریف کاملا هماهنگ بود. غفلت جایز نیست. باید در لحظه درست فن را اجرا کنید ، نه یک ثانیه زود و نه یک ثانیه دیر. در فنون آیکیدو اغلب از انرژی شخص مهاجم استفاده می شود. و باعث می شود که هرکس بتواند حریفان فوق العاده قوی تر از خودش را تحت کنترل خویش قرار دهد. در آیکیدو برای یک حمله (مثلا حمله با چوب از روبرو یا حمله با چاقو از پهلو) دهها نوع دفاع وجود دارد.این برمی گردد به خود شما که می خواهید با دشمن چه کار کنید. اصولا فنون آیکیدو برای دفاع دو دسته اند.
دسته اول تکنیک هایی هستند که پس از دفع حمله دشمن ، دشمن را قفل می کنید به طوری که نتواند تکان بخورد.
دسته دوم تکنیک هایی هستند که شما فرد مهاجم را پس از دفع حمله به سمتی پرت می کنید.
اصول حرکات آیکیدو روی دایره و بیضی است.همان طور که در اکثر حرکتهای ورزش های رزمی نیز حرکات روی دایره یا بیضی ای فرضی انجام می شود. در فیزیک طبیعت نیز دایره و بیضی حکم می کند. شما چه در استفاده از نیروی گریز از مرکز دشمن و چه از چرخاندن اعضا بدن دشمن به مرکز مفصل آن یا حرکت های پا ها باید چرخش های دایره وار یا بیضوی داشته باشید.
آن آیکیدو کاری که بهتر از همه این اصول حرکت را فرا گرفته باشد بهتر از همه فنون را اجرا می کند برای همین شما باید خیلی روی این موضوع دقت کنید.
آن آیکیدو کاری که بهتر از همه این اصول حرکت را فرا گرفته باشد بهتر از همه فنون را اجرا می کند برای همین شما باید خیلی روی این موضوع دقت کنید.
Shinshin Toitsu Ki Aikido
شین شین تویتسو آیکیدو ( آیکیدو و با هماهنگی ذهن و بدن ) سبکی از آیکیدو است که توسط شاگرد ارشد اوشیبا سنسی (کویچی توهه - Koichi Tohei) درسال 1974 تاسیس شد.این سبک از سایر سبک های آیکیدو از این نظر متفاوت است که در آن بر مطالعه و پرورش کلاسیک (کی) و تمرینات آن تاکید شده است.این سبک موقعیت و فرصت بی نظیری برای آزمون واقعی، سنجش و ارزیابی مفاهیم و روابط میان ذهن و بدن فراهم می کند. بنابراین ماهیت این سبک اجرای تمرینات آیکیدو همراه با یگانگی و هماهنگی کامل فیزیک انسان با ذهن اوست و در مراحل بالاتر، دخالت تنفس، تمرکز و به وحدت رسیدن جسم، ذهن و روح می باشد. هیچکدام از ما نمی خواهیم که جهانی را پر از کسانی کنیم که دنبال انتقام گرفتن باشند.
آیکیدو ترکیب بدیعی از مواظبت و اثرگذاری را ارائه می دهد.در یک کلام
آیکیدو ترکیب بدیعی از مواظبت و اثرگذاری را ارائه می دهد.در یک کلام
- مهربانی خردمندانه
- عشق استوار
در آیکیدو نیز مثل ژیمناستیک، رقص و یا هر ورزش دیگری، تصویرسازی بخش اساسی هر تکنیک است. ما تصاویر را در ذهنمان خلق می کنیم و سپس اجازه می دهیم تا بدنمان آنها را جذب کند. تصویرسازی به بدن اجازه می دهد و یا کمک می کند تا به شیوه ای که از راه آموزش فکری محض امکان ندارد حرکت کند، واکنش نشان دهد و احساس کند. آیکیدو به شما اجازه می دهد تا به جای نیروی خود از قدرت حریف استفاده کنید و بدین روش مزیتی فوق العاده برحریفی بزرگتر و قوی تر از خود پیدا کنید، به شرطی که از مبارزه قدرتی و وزنی پرهیز کنید. آیکیدو با نیروی جاذبه نمی جنگد بلکه از آن استفاده می کند. به زیر اندازی وزن موثرترین راهکار حرکتی است چون با نیروهای طبیعت و جهان هم راستاست. این نیروها قویتر از چیزی هستند که معمولا تصور می کنیم. دستتان را رها کنید و ببینید که نیروی جاذبه آن را با سرعت 10 متر در ثانیه بسوی مرکز خود می کشد. در آیکیدو شین شین تویتسو، ما نه فقط به دنبال هماهنگ بدن و ذهن بلکه هماهنگی بدن و بدن یعنی بدن تانشو نیز هستیم.
پس آيكيدو به معناي « راه و روش اتحاد با نيروي سازنده جهان » است. در شين شين تويتسو آيكيدو كه به نام كي آيكيدو هم خوانده مي شودتأكيد بر«كي» و اتحاد با آن بسيار بيشتر است «كسي كه فقط به تمرينات بدني آيكيدو مي پردازد و از پاكسازي رواني و آينه ساختن ذهن خود غافل است نه تنها از آيكيدو چيزي نمي داند بلكه حتي پيشرفت زيادي هم نخواهد كرد و به زودي متوقف خواهد شد.»
انسان نيروي بسيار عظيمي از جهان دريافت مي كند ولي چون طرز استفاده از آن را نمي داند در كارهايش ناتوان است.اگر روش هماهنگي ذهن و بدن را ياد بگيريد، خواهيد توانست از اين نيروي عظيم استفاده كنيد . قبل از آموختن اين روش بايد اصول كي را فرا بگيريد. من ابتدا اصول كي را به افراد آموزش مي دهم ( روش شين شين توتسو ) و پس از آن به روش هماهنگي ذهن و بدن مي پردازم. آيكيد و يعني “ روش هماهنگي با كي“ مقصود از كي، “ كي جهان “ است گرچه اكثر افراد فكر مي كنند كه آيكيدو يعني هماهنگي با “ كي حريف “ به همين دليل هم هست كه نمي توانند آن را فرا گيرند به همين دليل من آن را آيكيدوي هماهنگي ذهن و بدن ( ShinShin Toitsu Aikido ) مي نامم تا بر هماهنگي با كي تأكيد زياد كنم. گر چه در حقيقت آيكيدو بدون اصول كي اصلا“ امكان پذير نيست .
بسياري مي پرسند كه چرا كي آيكيدو مبارزه و مسابقه ندارد؟
به سه دليل عمده :
1- كي آيكيدو يك نظم و روش براي تحقق و اجراي "اصل عدم اختلاف " است. مسابقه و شور و علاقه به برتری و پيروزی اين طرز تفكر را ضعيف خواهد كرد اگر واقعاً دوست داريد مبارزه كنيد با نفستان مبارزه كنيد. مثلاً صبح به خود بگوييد: "من تا شب عصباني نخواهم شد " اگر توانستيد اين كار را انجام دهيد پيروز واقعي هستيد به ياد داشته باشيد كه مبارزه با نفس و عادتهاي بد سخت ترين نوع مبارزه است.
2- دليل دومين اين است كه كي آيكيدو مخالف غرور و خود بيني است. اگر كسي درمبارزات فراوان پيروز شود ممكن است فكر كند كه "ديگر كافي است" و او به حد بالاي آموزش رسيده است و اين با روح كي آيكيدو مخالف است. هدف اصلي كي آيكيدو پرورش روح انسان و هماهنگي آن با روح جهاني است شخص هرگز نبايد فكر كند كه به حد كمال رسيده است.
3- تمام ورزشها و سبك های رزمي كه مسابقه دارند براي جلوگيري از آسيب ديدن مسابقه دهندگان بايد قوانيني داشته باشند. قوانين باعث مي شود كه ورزشكاران بدون آنكه آگاه باشند همواره تصور كنند كه حريف نيز همواره آن قوانين را رعايت خواهد كرد و در مبارزه هاي واقعي كه در آنها هيچ قانوني وجود ندارد به بسياري از قوانين بي توجه خواهند شد و شديداً آسيب خواهند ديد. شاگردي را مي شناختم كه عادت داشت در تمرينات بجاي گرفتن حريف، آستين او را مي گرفت و اين امر را كه بايد دست او را بگيرد، دست كم مي گرفت در يك مبارزه واقعي او بر حسب عادت خود آستين حريفي را كه چاقو داشت گرفت و فرد مقابل توانست به راحتي با دست خود كه نسبتاً آزاد بود چاقو را در شكم او فرو كند. در كي آيكيدو ما انواع روشهاي حمله و دفاع را تمرين مي كنيم . آنقدر به تمرينات ادامه مي دهيم تا آنها در ناخودآگاه ما ثبت شوند تا در حملات واقعي بطور طبيعي و بدون فكر به آنها پاسخ دهيم. بايد سعي كنيم تمركز را بر نقطه يك خود نگه داريم و ذهن خود را مثل يك درياچه آرام، آرام و ساكت نگه داريم زيرا در اين حالت آرامش است كه مي توانيم به هر حمله اي پاسخ مثبت دهيم و تمام حركات و حمله های حريف را درك و حتي پيش بيني كنيم. آنهايي كه دائماً در مسابقه ها و تورنمنت ها شركت مي كنند، لزوماً در مبارزات واقعي پيروز نيستند. درست مثل كسي كه در حالت عادي خوب مي انديشد الزاماً در موقعيت هاي بحراني هم نمي تواند خوب بيانديشد و ممكن است كاملاً از فكر كردن ناتوان شود. در حاليكه اگر بتوانيد همواره تمركز بر نقطه يك را حفظ كنيد حتي در مبارزه های حقيقي هم آرامش خود را حفظ خواهيد كرد و توانائي هاي خود را از دست نخواهيد داد.
به سه دليل عمده :
1- كي آيكيدو يك نظم و روش براي تحقق و اجراي "اصل عدم اختلاف " است. مسابقه و شور و علاقه به برتری و پيروزی اين طرز تفكر را ضعيف خواهد كرد اگر واقعاً دوست داريد مبارزه كنيد با نفستان مبارزه كنيد. مثلاً صبح به خود بگوييد: "من تا شب عصباني نخواهم شد " اگر توانستيد اين كار را انجام دهيد پيروز واقعي هستيد به ياد داشته باشيد كه مبارزه با نفس و عادتهاي بد سخت ترين نوع مبارزه است.
2- دليل دومين اين است كه كي آيكيدو مخالف غرور و خود بيني است. اگر كسي درمبارزات فراوان پيروز شود ممكن است فكر كند كه "ديگر كافي است" و او به حد بالاي آموزش رسيده است و اين با روح كي آيكيدو مخالف است. هدف اصلي كي آيكيدو پرورش روح انسان و هماهنگي آن با روح جهاني است شخص هرگز نبايد فكر كند كه به حد كمال رسيده است.
3- تمام ورزشها و سبك های رزمي كه مسابقه دارند براي جلوگيري از آسيب ديدن مسابقه دهندگان بايد قوانيني داشته باشند. قوانين باعث مي شود كه ورزشكاران بدون آنكه آگاه باشند همواره تصور كنند كه حريف نيز همواره آن قوانين را رعايت خواهد كرد و در مبارزه هاي واقعي كه در آنها هيچ قانوني وجود ندارد به بسياري از قوانين بي توجه خواهند شد و شديداً آسيب خواهند ديد. شاگردي را مي شناختم كه عادت داشت در تمرينات بجاي گرفتن حريف، آستين او را مي گرفت و اين امر را كه بايد دست او را بگيرد، دست كم مي گرفت در يك مبارزه واقعي او بر حسب عادت خود آستين حريفي را كه چاقو داشت گرفت و فرد مقابل توانست به راحتي با دست خود كه نسبتاً آزاد بود چاقو را در شكم او فرو كند. در كي آيكيدو ما انواع روشهاي حمله و دفاع را تمرين مي كنيم . آنقدر به تمرينات ادامه مي دهيم تا آنها در ناخودآگاه ما ثبت شوند تا در حملات واقعي بطور طبيعي و بدون فكر به آنها پاسخ دهيم. بايد سعي كنيم تمركز را بر نقطه يك خود نگه داريم و ذهن خود را مثل يك درياچه آرام، آرام و ساكت نگه داريم زيرا در اين حالت آرامش است كه مي توانيم به هر حمله اي پاسخ مثبت دهيم و تمام حركات و حمله های حريف را درك و حتي پيش بيني كنيم. آنهايي كه دائماً در مسابقه ها و تورنمنت ها شركت مي كنند، لزوماً در مبارزات واقعي پيروز نيستند. درست مثل كسي كه در حالت عادي خوب مي انديشد الزاماً در موقعيت هاي بحراني هم نمي تواند خوب بيانديشد و ممكن است كاملاً از فكر كردن ناتوان شود. در حاليكه اگر بتوانيد همواره تمركز بر نقطه يك را حفظ كنيد حتي در مبارزه های حقيقي هم آرامش خود را حفظ خواهيد كرد و توانائي هاي خود را از دست نخواهيد داد.
استاد توهه برای پرورش شخصیت این اصول را ارائه می دهد.
- فکر جهانی داشته باشید.
- هر آنکس را که می بینید دوست بدارید و حمایت کنید.
- برای هر آنچه دارید، سپاس گذار باشید.
- در خفا خوبی کنید بدون آنکه انتظار پاداش داشته باشید.
- دارای نگاهی نرم و رفتاری موقرانه باشید.
- دریا دل و بخشنده باشید.
- عمیق بیندیشید و واضح ببینید.
- بر نفس خود مسلط باشید.
- نیرومند و پرانرژی باشید.
- ثابت قدم باشید.
زیر بنای عمده این خصوصیات در مراقبه معنی دار و آرام قرار دارد.
برگرفته از کتاب کی در زندگی روزانه نوشته استاد بزرگ کوئیچی توهه - Koichi Tohei
وبسایت باشگاه مرکزی ژاپن
https://ki-society.com
آدرس باشگاه مرکزی ژاپن
KI - Society H . O. KiI no sato
O - Aza akabane 3523 Ichikai - Machi
Haga - Gun Tochigi - ken 321 - 3426 JAPAN
Tel : 0285 - 68 - 4000
Fax : 0285 - 68 - 4001
https://ki-society.com
آدرس باشگاه مرکزی ژاپن
KI - Society H . O. KiI no sato
O - Aza akabane 3523 Ichikai - Machi
Haga - Gun Tochigi - ken 321 - 3426 JAPAN
Tel : 0285 - 68 - 4000
Fax : 0285 - 68 - 4001
موریهه اوشیبا
بنیان‌گذار ورزش رزمی آیکیدو است. اغلب به او لقب بنیان‌گذار (به ژاپنی: 開祖 Kaiso) یا استاد بزرگ (به ژاپنی: O'Sensei 大先生/翁先生) را دادند.
او در سال ۱۸۸۳ در کشور ژاپن دیده به جهان گشود و پس از هشتاد و شش سال عمر در سال ۱۹۶۹ دیده از جهان فروبست. وی درسبک‌های متعددی از جمله جوجوتسو دارای مدرک بود و همچنین دربکارگیری از نیزه و شمشیـر مهارتی خاص داشت. وی با تغییر و تعدیل برخی از فنون جوجوتسو، از آنها در آیکیدو استفاده نمود و فنون منحصر به فرد دیگری را نیز درهنر رزمی خود بکارگرفت.
آیکیدو نامی است که او برای هنر رزمی خود انتخاب نمود. این کلمه مرکب از سه جـزء آی، کی و دو می‌باشد که معنای اصلی آنها به ترتیب هماهنگی، نیروی درونی و راه و روش می‌باشد. تلفظ آی به معنای هماهنگی، با آی به معنای عشـق یکی است و اوئه شیبا از هر دو آنها، برای رساندن پیام این هنر رزمی بهره می‌برد.
تولد
در ۱۴ دسامبر سال ۱۸۸۳ در استان تانابه، واکایاما از پدر و مادری بنام یُرُکو و یوکی به دنیا آمد.
دهه اول
سال ۱۸۹۰ در هفت سالگی در معبـدی در نزدیکی خانه‌اش خواندن و نوشتن را آموخت. در سیزده سالگی به مدرسه راهنمایی واکایاماکن دای نی جین چو رفت ولی پس از یکسال منصرف شد. در چهارده سالگی معلم چرتکه و محاسبات ریاضی سنتی شد و در اداره مالیات مشغول بکار شد. در هجـده سالگی کار اداره مالیات را رها کرد و برای کار به توکیو رفت. سال ۱۹۰۲ در نوزده سالگی مغازه‌ای دایر کرد و به تمرین جـودو پرداخت. بعلت مریضی به شهر تانابه برگشت و هر روز در کوهستانها خود را قوی می‌کرد و در همین سال ازدواج کرد.
دهه دوم
سال ۱۹۰۳ در بیست سالگی به خدمت سربازی در اُساکا رفت و آنقدر در کار تیراندازی و شمشیر بازی مهارت داشت که به او پیشوای سربازها می‌گفتند. از استان اُساکا به استان واکایاما رفت تا در جنگ نی چی رو شرکت کند و مرتب ورزش می‌کرد. در بیست و شش سالگی با نظر دولت دربارهٔ یکی شدن معابد مخالفت کرد و به پیروزی رسید.
سال ۱۹۱۲ در بیست و نه سالگی از طرف دولت به او پیشنهاد شد به هوکایدو برود و او با پنجاه و چهار خانوار به هوکایدو منطقه مُن بتسو گون شی راتاکی گِن رفتند. در سی و یک سالگی در روستای کامی یوبِتسو کارهای زیادی انجام داد و او را شی راتاکی اُ نامیدند.
دهه سوم
سال ۱۹۱۵ در سی و دو سالـگی در هتلی در اِن گارو بنام هی ساتا با استاد مشهور جوجوتسو، تاکِدا سـوکاکو آشنا شـد و بـه هنر رزمی جـوجوتسو پرداخت. در سن سی و پنج سـالگی یکی از مقامات بالای ارتش مُنبِتسو گون در روستای کامی بِتسو شد. در سی و شـش سالگی در زمان مرگ پدر، موریهه به شهر خود برگشت و در بین راه به کیوتو آیابه رفت و با رهبران مذهبی معروف، بنام دِگوچی اُنی زابورُ آشنا شد.
سال ۱۹۲۰ در سی و هفـت سالـگی پس از مرگ پدرش همراه با خانواده اش به کیوتو آیابه رفت تا در آنجا زندگی کند. در آنجا به ورزش پرداخت و باشگاهی بنام کلاس اوئه شیبا را دایر نمود.
سال ۱۹۲۲ در سی و نه سالگی نام آی‌کی را برای ورزش خود برگزید و به دیگران ابلاغ کرد.
دهه چهارم
در چهـل و دو سالگی به همه گفت که راه آی‌کی را با جدیت دنبال کنند و در پائیز همان سال بـه دعوت دریادار تاکِ شیتا رئیس نیروی دریایی به توکیو رفت تا در آیاماگُشو به تدریس آیکیدو بپردازد.
سال ۱۹۲۷ در چهل و چهار سالگی همراه خانواده خود به توکیو رفت و خانه‌ای اجاره کرد و همچنین مکانی اجاره کرد و در آنجا به تمرین پرداخت و در چهل و شـش سالگی، معلم ورزش دریا نوردان شد.
سال ۱۹۳۰ در چهل و هفت سالگی برای دایرکردن کلاسی به مِجی رُشی مُراچی آیی نقل مکان کرد و کلاسی دایر کرد که اجاره‌ای بود در این کلاس از استاد جیگورو کانو بنیان‌گذار جودو دعوت کرد به تماشای فنون آیکیدو بپردازد و فنون موریهه را از نزدیک مشاهده نماید. در چهل و هشت سالگی در شین جوکو واکاماتسوچو کلاسی دایر کرد که نامش را کُبوکان قرارداد و در آنجا شاگردان زیادی بـه دور او جمع شدند.
دهه پنجم
سال ۱۹۴۵ در پنجاه و هفت سالگی از دولت و مجلس بورسیه گرفت، مکانی به نام زایدان هُجین کُبوکای را دایر کرد و آی کی جوتسو را ورزش آی کی نامید و در استان ایباراکی محله ایواما کلاسی در بیرون از خانه خود دایر کرد.
سال ۱۹۴۲ در پنجاه و نه سالگی ورزش آی کی را آیکیدو نامید.
دهه ششم
سال ۱۹۴۳ در شصت سالگی در استان ایباراکی محله ایواما معبد آیکیدو را ساخت.
سال ۱۹۵۲ در شصت و نه سالگی به شهرهای مختلف سفر کرد و آیکیـدو را گسترش داد.
در هفتاد و هفت سالگی در تلویزیون ژاپن گواهینامه شی جو هُشو را در روز بونکا گرفت.
دهه هشتم
سال ۱۹۶۴ در هشتاد و یک سالگی (تابستان این سال) از طرف امپراتور ژاپن به خاطر آیکیدو، مدال افتخار دریافت نمود.
سال ۱۹۶۶ در هشتاد و سـه سالگی از کشور برزیل از کلیسای کاتولیک آپُستُ لیکا اُرتو دُشیا از طرف بالاترین مقام کلیسا بهترین لقب کاتولیک (آپست لیکا اُرتودشیا هاکشاکو) برای او ارسال شد.
سال ۱۹۶۹ در هشتاد و شـش سالگی به خاطر کار بزرگی که انجام داده بود (ابداع ورزش آیکیدو) از استاندار واکایاما مـدرک تانابه شیمییُ شیمین را دریافت کرد و از مجله ایواما، ایواماچو مییُ چُمین را گرفت.
مرگ
در بامداد یکی از روزهای سال ۱۹۶۹ ساعت ۵ صبح بدرود حیات گفت. روز قبل از فوت مدرکی بنام سیگُ ای کونسان تُ زویی هُـشُ را دریافت کرد.
بنیان‌گذار ورزش رزمی آیکیدو است. اغلب به او لقب بنیان‌گذار (به ژاپنی: 開祖 Kaiso) یا استاد بزرگ (به ژاپنی: O'Sensei 大先生/翁先生) را دادند.
او در سال ۱۸۸۳ در کشور ژاپن دیده به جهان گشود و پس از هشتاد و شش سال عمر در سال ۱۹۶۹ دیده از جهان فروبست. وی درسبک‌های متعددی از جمله جوجوتسو دارای مدرک بود و همچنین دربکارگیری از نیزه و شمشیـر مهارتی خاص داشت. وی با تغییر و تعدیل برخی از فنون جوجوتسو، از آنها در آیکیدو استفاده نمود و فنون منحصر به فرد دیگری را نیز درهنر رزمی خود بکارگرفت.
آیکیدو نامی است که او برای هنر رزمی خود انتخاب نمود. این کلمه مرکب از سه جـزء آی، کی و دو می‌باشد که معنای اصلی آنها به ترتیب هماهنگی، نیروی درونی و راه و روش می‌باشد. تلفظ آی به معنای هماهنگی، با آی به معنای عشـق یکی است و اوئه شیبا از هر دو آنها، برای رساندن پیام این هنر رزمی بهره می‌برد.
تولد
در ۱۴ دسامبر سال ۱۸۸۳ در استان تانابه، واکایاما از پدر و مادری بنام یُرُکو و یوکی به دنیا آمد.
دهه اول
سال ۱۸۹۰ در هفت سالگی در معبـدی در نزدیکی خانه‌اش خواندن و نوشتن را آموخت. در سیزده سالگی به مدرسه راهنمایی واکایاماکن دای نی جین چو رفت ولی پس از یکسال منصرف شد. در چهارده سالگی معلم چرتکه و محاسبات ریاضی سنتی شد و در اداره مالیات مشغول بکار شد. در هجـده سالگی کار اداره مالیات را رها کرد و برای کار به توکیو رفت. سال ۱۹۰۲ در نوزده سالگی مغازه‌ای دایر کرد و به تمرین جـودو پرداخت. بعلت مریضی به شهر تانابه برگشت و هر روز در کوهستانها خود را قوی می‌کرد و در همین سال ازدواج کرد.
دهه دوم
سال ۱۹۰۳ در بیست سالگی به خدمت سربازی در اُساکا رفت و آنقدر در کار تیراندازی و شمشیر بازی مهارت داشت که به او پیشوای سربازها می‌گفتند. از استان اُساکا به استان واکایاما رفت تا در جنگ نی چی رو شرکت کند و مرتب ورزش می‌کرد. در بیست و شش سالگی با نظر دولت دربارهٔ یکی شدن معابد مخالفت کرد و به پیروزی رسید.
سال ۱۹۱۲ در بیست و نه سالگی از طرف دولت به او پیشنهاد شد به هوکایدو برود و او با پنجاه و چهار خانوار به هوکایدو منطقه مُن بتسو گون شی راتاکی گِن رفتند. در سی و یک سالگی در روستای کامی یوبِتسو کارهای زیادی انجام داد و او را شی راتاکی اُ نامیدند.
دهه سوم
سال ۱۹۱۵ در سی و دو سالـگی در هتلی در اِن گارو بنام هی ساتا با استاد مشهور جوجوتسو، تاکِدا سـوکاکو آشنا شـد و بـه هنر رزمی جـوجوتسو پرداخت. در سن سی و پنج سـالگی یکی از مقامات بالای ارتش مُنبِتسو گون در روستای کامی بِتسو شد. در سی و شـش سالگی در زمان مرگ پدر، موریهه به شهر خود برگشت و در بین راه به کیوتو آیابه رفت و با رهبران مذهبی معروف، بنام دِگوچی اُنی زابورُ آشنا شد.
سال ۱۹۲۰ در سی و هفـت سالـگی پس از مرگ پدرش همراه با خانواده اش به کیوتو آیابه رفت تا در آنجا زندگی کند. در آنجا به ورزش پرداخت و باشگاهی بنام کلاس اوئه شیبا را دایر نمود.
سال ۱۹۲۲ در سی و نه سالگی نام آی‌کی را برای ورزش خود برگزید و به دیگران ابلاغ کرد.
دهه چهارم
در چهـل و دو سالگی به همه گفت که راه آی‌کی را با جدیت دنبال کنند و در پائیز همان سال بـه دعوت دریادار تاکِ شیتا رئیس نیروی دریایی به توکیو رفت تا در آیاماگُشو به تدریس آیکیدو بپردازد.
سال ۱۹۲۷ در چهل و چهار سالگی همراه خانواده خود به توکیو رفت و خانه‌ای اجاره کرد و همچنین مکانی اجاره کرد و در آنجا به تمرین پرداخت و در چهل و شـش سالگی، معلم ورزش دریا نوردان شد.
سال ۱۹۳۰ در چهل و هفت سالگی برای دایرکردن کلاسی به مِجی رُشی مُراچی آیی نقل مکان کرد و کلاسی دایر کرد که اجاره‌ای بود در این کلاس از استاد جیگورو کانو بنیان‌گذار جودو دعوت کرد به تماشای فنون آیکیدو بپردازد و فنون موریهه را از نزدیک مشاهده نماید. در چهل و هشت سالگی در شین جوکو واکاماتسوچو کلاسی دایر کرد که نامش را کُبوکان قرارداد و در آنجا شاگردان زیادی بـه دور او جمع شدند.
دهه پنجم
سال ۱۹۴۵ در پنجاه و هفت سالگی از دولت و مجلس بورسیه گرفت، مکانی به نام زایدان هُجین کُبوکای را دایر کرد و آی کی جوتسو را ورزش آی کی نامید و در استان ایباراکی محله ایواما کلاسی در بیرون از خانه خود دایر کرد.
سال ۱۹۴۲ در پنجاه و نه سالگی ورزش آی کی را آیکیدو نامید.
دهه ششم
سال ۱۹۴۳ در شصت سالگی در استان ایباراکی محله ایواما معبد آیکیدو را ساخت.
سال ۱۹۵۲ در شصت و نه سالگی به شهرهای مختلف سفر کرد و آیکیـدو را گسترش داد.
در هفتاد و هفت سالگی در تلویزیون ژاپن گواهینامه شی جو هُشو را در روز بونکا گرفت.
دهه هشتم
سال ۱۹۶۴ در هشتاد و یک سالگی (تابستان این سال) از طرف امپراتور ژاپن به خاطر آیکیدو، مدال افتخار دریافت نمود.
سال ۱۹۶۶ در هشتاد و سـه سالگی از کشور برزیل از کلیسای کاتولیک آپُستُ لیکا اُرتو دُشیا از طرف بالاترین مقام کلیسا بهترین لقب کاتولیک (آپست لیکا اُرتودشیا هاکشاکو) برای او ارسال شد.
سال ۱۹۶۹ در هشتاد و شـش سالگی به خاطر کار بزرگی که انجام داده بود (ابداع ورزش آیکیدو) از استاندار واکایاما مـدرک تانابه شیمییُ شیمین را دریافت کرد و از مجله ایواما، ایواماچو مییُ چُمین را گرفت.
مرگ
در بامداد یکی از روزهای سال ۱۹۶۹ ساعت ۵ صبح بدرود حیات گفت. روز قبل از فوت مدرکی بنام سیگُ ای کونسان تُ زویی هُـشُ را دریافت کرد.
یکی از برجسته ترین شاگردان اوشیبا سنسی فردی بنام کوئیچی توهه سنسی بود که درسال 1920 در توکیو متولد شد. در واقع وی با پیدایش آیکیدو بدنیا آمد، وی نخست تحت تعلیم پدرش که یکی از اساتید ورزش جودو بود این رشته را فراگرفت و در سن 19 سالگی آیکیدو را زیر نظر اوشیبا سنسی آغازنمود. در ضمن وی در سال 1942 از دانشگاه کیو ژاپن در رشته اقتصاد فارغ التحصیل شد. در دوره تحصیل نیز به تمرین ذن و روش های تنفسی میسوجی پرداخت. او با توجه به استعداد شگردی که داشت بسرعت پیشرفت کرد و در سال 1953 به هاوایی دعوت شد و به مدت 21 سال در تمام ایالت آمریکا و چند کشور اروپایی به آموزش آیکیدو و کی پرداخت.وی در سال 1971 در 51 سالگی پس از فوت اوشیبا سنسی انجمن کی نوکن کی اوکای را که در آن اصول کی و هماهنگی ذهن و بدن تدریس می شود را پایه گذاری کرد.نهایتآ در سال 1974 سبک مستقل شین شین تویتسو آیکیدو را بنیان نهاد و در حال حاضر ریاست کی نوکن کی اوکای را برعهده پسرشان شین ایچی توهیی سنسی که یکی از مدرسان بین المللی جهان بوده و به 5 زبان مسلط می باشد واگذار نمود.کمپ جهانی کی آیکیدو در مراسم معرفی پسر استاد بزرگ توهیی در تاریخ 2/8/86 در باشگاه مرکزی کی آیکیدو به مدت یک هفته در منطقه اوتسونومیای ژاپن زیر نظر کی آیکیدوی جهان شین ایچی توهیی فرزند استاد بزرگ کوئیچی توهیی برگزار شد. در این کمپ به فراگیری مدیتیشن تمرین تنفس (برای آرامش عضلات وفکر) تمرکز به روی نقطه ثقل بدن، تست کی، ریلکس بودن عضلات همراه با موسیقی، حملات ناگهانی، نحوه کاربرد امتداد نیروی کی در برخورد های اجتماعی، آموزش کنترل خویش بجای فرد مهاجم، امتداد کی در شمشیر و چوب، فنشین(در آب) آزادی فکر با صدای زنگ و کلام و در نهایت تلقین تمام موارد بالا در تکنیک هایی که بصورت قوی اما در آرامش انجام شد. همچنین روش بکار بردن اصول فوق در برخوردهای اجتماعی، دوست داشتن، دور کردن کینه یعنی خوبی کردن بدون توقع آموزش داده شد.
استاد ریکیو اوبا ، در زمان دانشجویی فعالیت خود را در سن 18 سالگی و در سبک (آیکیدو ای کی کای ) شروع کردند.
ایشان پس از دریافت دان 1 خود در سبک آی کی کای به سبک شین شین تویتسو روی آوردند و زیر نظر ارشد کلاس استاد کوئیچی توهه به فراگیری این سبک از اول (کمربند سفید) مشغول شدند.
پس از فوت استاد خود به عنوان ارشدترین و فنی ترین فرد بعد از کوئیچی توهه به فعالیت خود ادامه می دهند.
لازم به ذکر است که استاد محبوبی نزد ایشان (استاد ریکیو اوبا) کی آیکیدو را آموزش دیدند.
ایشان پس از دریافت دان 1 خود در سبک آی کی کای به سبک شین شین تویتسو روی آوردند و زیر نظر ارشد کلاس استاد کوئیچی توهه به فراگیری این سبک از اول (کمربند سفید) مشغول شدند.
پس از فوت استاد خود به عنوان ارشدترین و فنی ترین فرد بعد از کوئیچی توهه به فعالیت خود ادامه می دهند.
لازم به ذکر است که استاد محبوبی نزد ایشان (استاد ریکیو اوبا) کی آیکیدو را آموزش دیدند.
استاد محمد حبیب محبوبی
نماینده سبک شین شین تویتسو کی آیکیدو در ایران از همبو دوجوی مرکزی استاد کوئیچی توهه
استاد محمد حبیب محبوبی متولد سال 1343 در بندرانزلی می باشند.ایشان یکی از شاگردان کلاس بین المللی اوبا سنسی بود که در سال 1991 به ژاپن سفرکرد. قبل از کی آیکیدو به ورزش های دومیدانی، جودو و شنا فعالیت داشت. وی آیکیدو را درسال 1992 در دوجوسوشین کان شهر گاکوئن در استان ایباراکیکن که باشگاه شیهان ریکیواوبا دارنده دان 8 جهانی در آن قرار دارد شروع کرد. وی با توجه به علاقه و پشتکاری که داشت همه روزه به تمرین آیکیدو زیر نظر اوبا سنسی پرداخت و در نهایت در سال 2002 به اخذ مدرک مربیگری و نمایندگی شین شین تویتسو آیکیدو از هومبودوجوی مرکزی کوئیچی توهیی سنسی به ایران بازگشت. او پس از بازگشت در سال 1381 دوجوی خود را در شهرستان بندرانزلی به نام محبوبی دوجو در زادگاهش بنا نهاد و جمعی از علاقه مندان آیکیدو را گرد خود جمع نمود و سپس در نقاط دیگر استان گیلان نیز به فعالیت پرداخت. درحال حاضر حدود 4 استان دیگر فعالیت شین شین تویتسو را آغاز نمودند و حدود 15 مربی زن ومرد دراستان گیلان مشغول به فعالیت هستند که استاژ فنی را در سال 1385 زیرنظرمستقیم اوبا سنسی که به دعوت محبوبی سنسی به ایران سفرکرده بود را گذراندند. ایشان درحال حاضر مدرس و ممتحن بین المللی از باشگاه مرکزی و نماینده و مسئول سبک درکشور می باشند.
Mahboobi Sensei
Koichi Tohei Sensei
Rikio Oba Sensei
قانونهايي براي مربیان
باشاگردانتان رشد و پیشرفت کنید.
آموزگار باید فروتن و متواضع باشد.
شاگردان مثل آینه هایی هستند که رفتار استاد را تقلید می کنند.
روش درست اجرای کی ،نه تکیه برقدرت و زور.
یک مدرس ازطرز برخوردش قابل شناسایی است نه ازکمربندش.
انصاف و بی غرضی.
اساتيد نبايد با همديگر اختلاف داشته باشند.
آموزگار باید فروتن و متواضع باشد.
شاگردان مثل آینه هایی هستند که رفتار استاد را تقلید می کنند.
روش درست اجرای کی ،نه تکیه برقدرت و زور.
یک مدرس ازطرز برخوردش قابل شناسایی است نه ازکمربندش.
انصاف و بی غرضی.
اساتيد نبايد با همديگر اختلاف داشته باشند.
